Πώς σχολίασε το ΠΑΣΟΚ (διά της Μαρίας Δαμανάκη) τις αντιδραστικές αποφάσεις που πάρθηκαν στη χτεσινή συνεδρίαση της Κυβερνητικής Επιτροπής για την Παιδεία και τον Πολιτισμό; Οτι ...«επιτέλους ακούσαμε για μια συνεδρίαση της Κυβερνητικής Επιτροπής Παιδείας και Πολιτισμού, η οποία είχε συσταθεί το 2005 και η οποία έκτοτε παρέμεινε στην αφάνεια», και ότι «η κατάσταση θα ήταν διαφορετική εάν η κυβέρνηση είχε φροντίσει ώστε να υπάρχει Τομεακό Πρόγραμμα από το Δ' ΚΠΣ για τον πολιτισμό. Αυτή η έλλειψη είναι τεράστια. Σφραγίζει και θα σφραγίζει τη μιζέρια της κυβερνητικής πολιτικής για το Σύγχρονο Πολιτισμό και το Μνημειακό Απόθεμα της χώρας»!

Για το ...«πάπλωμα», δηλαδή για το περιεχόμενο της συνεδρίασης, ούτε λέξη! Ομολογουμένως σοφή αντίδραση, αν και άκρως αποκαλυπτική για την ταύτιση της πολιτικής του δικομματισμού. Διότι πώς να αντιδράσει το ΠΑΣΟΚ στην ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση του πολιτισμού και στην προπαγάνδιση αυτής της πολιτικής στην εκπαίδευση, όταν το ίδιο, με τις κυβερνήσεις του, άνοιξε «λεωφόρους» στην εφαρμογή τους; Τι άλλο να πει για τα κοινοτικά κονδύλια εκτός από ανούσιες «κριτικές» για τον τρόπο διανομής τους, όταν είναι απολύτως σύμφωνο με τον προσανατολισμό τους στην ενίσχυση του κεφαλαίου; Τι να βρει να πει, όταν ακόμη και αυτή η «κριτική» είναι άκρως αποπροσανατολιστική; Διότι το ΠΑΣΟΚ ξέρει, αλλά το κρύβει, ότι το Δ' ΚΠΣ έχει πολιτιστικό σκέλος, απλά δε «συγκεντροποιείται» (όπως στο Γ' ΚΠΣ μέσω του προγράμματος «Πολιτισμός»), αλλά «διαχέεται» σε όλα τα άλλα σκέλη του, στο πλαίσιο της Στρατηγικής της Λισαβόνας, που «θέλει» τον πολιτιστικό τομέα ως έναν ακόμη «κλάδο» για την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Είναι όντως δύσκολο να κάνεις «αντιπολίτευση»... στον εαυτό σου...